martes, 5 de agosto de 2008

Triste dia

Los rayos de luz penetraban mi ventana...mis ojos han sido deslumbrados y tras varias vueltas en la cama he decidido levantarme...

Ordenador, test de la autoescula por intenert...me he alegrado ya que ha sido el único que he aprovado hasta el momento...he mirado el blog y he sonreído al que me habían escrito...

La mañana ha empezado con buen pie, pero al llegar el mediodía todo ha empezado a complicarse...discusiones, comida solitaria, palabras que me culpaban...todo ha concluido con una tarde bañada en lágrimas...

Quien decidió que naciera? Por qué no preguntaron antes si yo quería tener una vida en la tierra?

...con el rostro empapado, planteándome el sentido de vivir...

14 comentarios:

Nuria dijo...

No debes preocuparte tanto. Claro, diràs, es fàcil para ti porque no vives mi situación. Siempre hay una luz, siempre hay donde encontrar tu sitio, tu refugio en definitiva.
¿Cómo te encuentras bien? ¿En qué lugar?
Puedes hacerlo con tu mente, leyendo, escribiendo, saliendo a conocer gente...
Veràs como esto queda atràs.
Un abrazo, y gracias por formar parte de los lectores de mi blog.

Nuria dijo...

Perdoname, quizà por el perfil con el que he publicado anteriormente no me reconozcas. Soy Nuridel blog TENGO UNA DUDA.
Quería añadir al comentario anterior que muchos nos hemos sentido como tu. No pienses que los demàs viven mejor, todos hemos tenido problemas, todos debemos buscar soluciones, pero tambien es cierto que estamos para ayudarnos.
Si quieres visitar mi blog: www.nuriasantos.blogspot.com
He propuesto un ejercicio, seguro que te sientes bien haciendolo, te contestaré enseguida.
Un abrazo

franco ferreira dijo...

el sentido de vivir? .. éste... precisamente lograr que te lea yo.. y quizás cuantos más. Y darnos cuenta que hay tantas cosas, bonitas y de las otras en tantas vidas como la tuya o como la nuestra. Se puede armar una paleta llena de colores hermosos si cada uno de nosotros cuenta un poquito de lo que siente y lo que vive.

En eso estamos. es la magia de los blog. Y tu eres parte de ella. Por eso eres importante. Eres parte de esta cadena. Eres un eslabón...

Y por eso te seguiré leyendo ;)

Laura dijo...

A nadie nos preguntaron pero sin duda todos estamos aquí por algo. Por la parte que me toca, existes para que yo pueda leerte, y para comentar en mi blog, y para trasmitir sentimientos, y para dar ternura...Y así podría seguir enumerando. Me alegro de haberte encontrado. Besos.

Princesa dijo...

Ei, ei, ei, nenaaaaaa, reacciona... ¿como que andas así? Hay que mejorarse, eh?? Todos tenemos días mejore y días peores!!! Pero todos sobrevivimos a ellos. Hay días en que todo lo vemos mal, que lo vemos todo negro, el vaso vacio... pero todo eso lo tenemos que ir superando.

Como ya te he dicho en mi comentario de mi blog, hago tuyas las palabras que me has dedicado en él, y decirte que poco a poco iremos saliendo adelante. Todos te ayudaremos a ello, no lo dudes.

Recuerda que estamos aquí, siempre leyéndote y apoyándote. Sabes qe me paseo por tu blog a diario, incluso a veces varias veces al día. Tienes que intentar ver la luz, la verás pronto, lo se. Lo verás. YO un día lo vi todo oscuro... pero recuperé la normalidad.

Nena, adelante, estas aquí, entre nosotros. El poderte leer es motivo suficiente para que tengas que estar aquí, en esta vida, entre nosotros.

Muchísimo ánimo. Ya verás como mañana ves las cosas con otra perspectiva.

Un besazo y un abrazo

Anónimo dijo...

Si me permites un regalo...

Saludos y deja que el Sol dore tu piel!

Eva dijo...

Bé ja saps, jo sempre positiva...
de les mil teories que hi ha, jo em quedo en que estam aquí per aprendre i crèixer com a persones seguint totes i cada una de les experiències que tenim, de les bones es fàcil, però es ara, quan un no està bé, quan hem d'agafar el quadern i cercar les petites "gotes d'alegria", i pensar i creure que tot allò que et va ocurrint, t'ajuda a seguir envant i sobretot a crèixer com a persona.
Sí ja, ara no és fàcil, però molt d'anim, si no avui demà, però segur que tornes omplir una pàgina del quadern de coses positives sota les estrelles.
Una abaçada

Nadym dijo...

Hola niña, pues vaya, es la primera vez que entro a leerte y veo que no te encuentras bien. Yo sólo te diré que siempre te acuerdes de aquel tópico que dice que hay luz al final del túnel, lo importante es no rezagarte en la oscuridad y continuar caminando.

Espero que podo a poco vayas mejorando, que seguro la luz hará que tu sonrisa presida tu rostro por y para siempre.

Te mando una abrazo sincero, que es el arma más potente contra la soledad. Muac!!

Melancolía "La Dama de tus Pensamientos" dijo...

Cuántas veces me habré hecho esa misma pregunta. Y aún, me la sigo haciendo. Pero siempre hay algo que sin contestarla, me da fuerzas para seguir luchando. Destrás de un triste día, siempre hay una ventana abierta al cielo.
Un fuerte abrazo.

Peibol dijo...

piensa en las pequeñas cosas que hacen te alegran...por ejemplo ese rayo de luz que penetro en la ventana para saludarte...!!animo !!!!

la rosa separada dijo...

Mundo Ideal; eso eres para mí y no te conozco. Sin embargo, navego por sus sentimientos y veo que eres una persona especial, no por las cosas que cuentas que al fin y al cabo tod@s en algún momento nos hemos sentido así, si no porque sé que volverás a levantarte y un día no muy tardío leeremos una entrada que recite: "Feliz día".

Un regalito:fragmento de "Algún día cuando pueda llevarte a Varsovia" de Lorenzo Silva:

-Ya he perdido alguna vez antes, así que he tenido que aprender. ¿Tú no has perdido nunca?...
-¿Perder cómo?
(se quedó pensando)
-Perder de verdad. No tanto como los jinetes de la división Pomorska, porque eso ya no tiene remedio, pero casi. Perder de tal forma que te quedes tirado en el suelo, y mires hacia arriba y digas:"He perdido, y ahora cómo me levanto" Y a pesar de todo, levantarte.

Mundo Ideal, ningún día es lo demasiado triste como para no poder levantarte.

Vantysch dijo...

Ojalá fuera yo fuera un mago y tú estuvieras ahora en ese lago en el que nos vimos hace poco.
Ojalá pudiera inventar unas palabras sólo para ti y hacer con ellas que tus lágrimas se secaran.
Ojalá pudiera poder evitarte todo tu sufrimiento ahora.
Ojalá pudiera ver tu cara en estos momentos, en los que imagino ilusionado el comienzo de esa tímida sonrisa...

No imaginas lo que vales Tris, así que levántate y mírate al espejo y dedícate la mejor de tus sonrisas.
Nada dura para siempre, ni los buenos ni los malos momentos. Cuando vivimos los malos hay que hacerlo pensando en que llegarán los buenos y cuando vivimos los buenos hay que disfrutarlos al máximo, porque los malos también llegarán.

No te plantees la vida como una ballena que tienes que comerte de golpe o te atragantarás, cómetela trocito a trocito, día a día.

Un abrazo de esos que te dejan casi sin respiración.... guapa! ;)

marilo dijo...

estás muy bajita de moral y por mucho que intentemos animarte, no te vas a poner contenta hasta que decidas hacerlo tú misma.
yo estoy pasando un momento duro, cada día me entero de una n ueva perrería de mis jefes, pero bueno, no van a poder conmigo, no les voy a dar ese gusto.
así pues , sé fuerte. si te sientes triste, lo más fácil es regodearte en tu propia tristeza, no salir, pero piensa que hace sol, eres joven y tienes mil cosas por descubrir y disfrutar, aunque ´sólo sea un batido de chocolate con nata en una terazilla al fresco! tienes que ser tú la que decida estar bien.
un bico, preciosa.

Martha dijo...

Cariño, el sentido de la vida está más cerca de lo que crees. Está en tu interior. El sentido de la vida, son las sensaciones, los sentimientos, las sonrisas...pero también son los miedos, las penas, las lágrimas...En el sentido de la vida todo confluye, lo bueno y lo malo. Por eso, detrás de cada momento malo, encontrarás algo bueno. Seguramente, no tendrán nada que ver el uno con el otro...Pero cuando las lágrimas asoman a tus ojillos por un motivo un día determinado, tienes que ser consciente, de que hay otro "motivo" dispuesto ha arrancarte una sonrisa ese mismo día...si le dejas hacerlo, claro. Así que, mi consejo, es que permitas que los momentos buenos de ese sentido de la vida por el que preguntas, te arranquen esa sonrisa.

Muchísimo ánimo, guapa!

P.D.- Estoy segura de que lo último que quería tu madre era hacerte daño...sino todo lo contrario. ;)