domingo, 19 de abril de 2009

Intento fallido

Las fuerzas se desvanecen sin embargo los impulsos van augmentando, no se si soy yo quien actua o es la rabia quien me mueve.

Voy por la calle, camino a casa, una nube de pensamientos me estremece y me hace enloquecer, es en la muerte en quien pienso tras cada paso que doy en vez de pensar en la vida como si en ella fuera avanzando...

Al llegar a casa la decision esta tomada, un impulso que no comprendo hace que actue de manera rapida e "inconsciente", se lo que deseo pero a su vez lo temo...

Miro las pastillas, estan como siempre en su sitio, pero al cabo de pocos minutos las cajas estan vacias. Dejo todo como estaba, no quiero que nadie pueda sospechar nada, movida por el mismo impulso dificil de comprender me estiro en la cama, es entonces cuando suena el mobil y hace que mi respiracion se acelere...en ese momento lo ultimo que deseo son señales de vida, ahora tan solo espero señales de muerte...

Estirada en la cama cierro con fuerza mis ojos, no son lagrimas lo que derraman, pero si furia lo que desprenden. Los abro y quedo mirando la pared, es la misma de siempre pero ahora parece haber cambiado. Cojo el muñeco que me regalaron cuando tenia a penas tres años, ese al que tanto cariño tengo, y lo apreto junto a mi. Pasa una hora y empiezo a oir todo mas flojo, ahora parece estar todo mas lejano...el impulso impide que me arrepienta, sin embargo la parte que queda de mi hace que empiece a sufrir, una ultima llamada, tan solo decir que los quiero...

Cierro los ojos, no entiendo que esta sucediendo, hay mucha gente en mi habitacion, empiezan a trastearlo todo y a movemerme, me invaden con una infinidad de preguntas y no tengo fuerzas para contestar, cierro los ojos y cuando vuelvo a abrirlos me dicen que me encuentro en un hospital...

Quiere decir que sigo viva? Alguien ha ganado a mi impulso...quedo alli durante unos dias pero al salir el impulso vuelve a vencerme...ya no se si es un deseo, si es una locura, no entiendo lo que esta sucediendo pero no me gustan las palabras que estoy oyendo...no quiero estar ingresada, si la vida he de "vivir" no quiero que sea entre cuatro paredes, almenos quiero que sea donde yo quiera y sino bienvenida sea la muerte...

De nuevo en casa...

10 comentarios:

ROSA dijo...

Mi querida amiga, siento que tengo el corazón en un puño, por tu comentario.
la vida es hermosa, aunque la veamos toda gris, si hoy la ves tan triste, mañana amanecera un nuevo día, y el sol brillara, com más fuerza.
Por muy mal que lo estes pasando, encontraras una salida, no tientes a la muerte, vive, cada dia.
Si en algo te puedo ayudar te ofrezco mi sincera amistad desde lo mas profundo de mi corazón.
Animo, y lucha por vivir
Un besito Rosario

maria varu dijo...

Tris, estimada, això que expliques és molt fort.
L'article anterior estaves plena d'alegria pels dies passats amb els nens, després et vas omplir de tristor... però així és la vida, no sempre hem d'estar rient, ni sempre estar contents, la vida és com les muntanyes russes, hi ha dies de sol i dies de pluja, i està bé que sigui així, cal aprendre a viure-ho tot.
No crec que sigui qüestió de paraules que se't puguin dir, cal que tu acceptis aquests espais grisos tanmateix com vius els alegres.

Petons.

impersonem dijo...

Tris, no sé qué decir, en estas situaciones es complicado decir algo.

Tris, la vida te ha dado la oportunidad de ser tú misma, aprovéchala. La mayor felicidad que puedes dar a los que te ven desde arriba es ser feliz aquí abajo.

La vida es difícil, complicada, y en muchas ocasiones nos defrauda...vale... pero no nos podemos defraudar a nosotros mismos.

Tris, al leer lo que has escrito he sentido un escalofrío... sé fuerte y sigue caminando, tienes toda una vida por delante que has de aprovechar...para ser feliz y hacer felices a muchas personas.

Besos de ánimo.

eclipse de luna dijo...

Espero que todo sea ficcion..
Me has dejado si respiracion...
Sabes que te tengo mucho cariño y estas cosas me duele leerlas..sabes algo, nunca esta solo quien ocupa un lugar en el corazon...y en el mio ocupas uno muy grande.
Te quiero mucho princesa.
Un besito y una estrella.
Mar

L'illa remota dijo...

Hola! La veritat el teu relat ma conmogut molt, no solament perquè toquis un tema delicat sinó perquè en alguns moments de la meva vida me sentit d'aquesta manera, he tingut aquest sentiments. Però després per sort veus petites escletxes de llum o finestres mig obertes o esperança no se ven bé quina és la raó que et fa tirar endevant i no saps d'on treus la força. Sé que es difícil de veure i que tothom diu el mateix perquè no entenen el teu dolor. Però Si!!!! A la vida hi ha dies de molts colors!!! Et prometo que no tot serà tristesa o angoixa.
Una Abraçada
Anna.

tetealca dijo...

Tris, me preocupas. No se si es real o ficción. Si es ficción enhorabuena porque es una histiría escalofriante y muy realista, pero si es real, por favor, busca ayuda profesional, porque con esos pensamientos negativos y creencias y sobretodo con ese sentimiento de desesperanza, me puedes hacer de verdad una tontería.
Al contrario de lo que se cree, el que avisa al final lo hace.
Perdona que sea tan claro pero la cosa no es para tomar en broma.
Ojalá sea ficción.
Te queremos.

maria varu dijo...

Tris, he vingut a saber de tu... et deixo un petó i un somriure, segueixo sent-hi, aquí, a prop de les teves paraules.

Maria

Alexandre Moreno dijo...

Tris:

M'agradaria dir el teu vertader nom, però sé que no és correcte. Mira, estic a Barcelona ara mateix, i mira, si fos per mi, ara mateix sortiria a buscarte pels carrers fins trobarte...

Mira, jo he tingut certs impulsus, impulsus horribles, com els que tu has tingut. I ningú, tret d'aquells que els han tingut, entenen el perquè d'ells. Perè ei, saps que un cop els hi fem cas, adéu nens, adéu passejos, adéu a les sortides de sol, adéu al cafetó i cigarrets, per sempre (que vol dir eternitat)?

La vida no és fàcil, ni és una passada, qui et digui això, menteix, però la vida, té certes coses que val la pena de viure, i aquestes certes coses, fan que tot lo altre, es tingui que superar.

No m'extendré més, simplement, sempre que vulguis parlar ja saps on sóc, i qualsevol cosa, també saps on sóc.

Un petó ben gran bonica!

maria varu dijo...

Hola Tris, saps? et trobo a faltar... m'agradaria saber de tu, almenys saber que estàs i que estàs bé...
m'uneixo a les paraules de tots, especialment les d'Anzili, crec que té molta raó... saps que si vols també pots comptar amb mi, tens la meva adreça de correus-e...
Un petó Tris, un somriure, una abraçada... seguiré venint i encara que no et digui res hi sóc.

tetealca dijo...

Tris, tranquilizanos y dinos sólo que estas bien, aunque no te apetezca decir nada más.
Creo que todos estamos preocupados desde tu última entrada.
Un beso.