lunes, 29 de junio de 2009

Otro día más sin verte

Con el paso del tiempo San Pedro va pasando al olvido y menos gente lo celebra, pues poca gente recuerda esta fecha, pocos la tienen en cuenta. Es cierto, yo no la recordaría si no tuviera un motivo especial por el que hacerlo...

Yayo no me he olvidado...hoy es tu cumpleaños, el primer cumpleaños que no celebro a tu lado, es el primer año que no puedo decirte al oído muchas felicidades, que no puedo darte un fuerte abrazo y un dulce beso, que no puedo estirarte de las orejas y robarte una tímida sonrisa...

Te fuiste en febrero, eras el único que quedabas de los "mayores", por decirlo de alguna manera, eras el único que quedabas de los más especiales, puesto que para mí siempre habíais sido diferentes, mágicos, habiais tenido algo que os hacía destacar...no sé muy bien como explicarlo la verdad...

Éramos ocho y ahora sólo quedamos cuatro, tan solo la mitad, nunca hubiera imaginado que os iríais tan pronto, que no habría una despedida, que todo se acabaría sin más...

No soy capaz de comprender el enorme vacío que tengo dentro, tampoco soy capaz de llenarlo, los recuerdos me ayudan cuando pienso en vosotros, pero no me sirven de nada cuando me levanto por las mañanas y tengo ganas de veros o de abrazaros, aún se humedece mi rostro cuando sé que nunca más volveré a teneros...me siento tan impotente...

Veo como todo ha cambiado, pues yo ya no soy la misma, las cosas en casa no son como antes, mis padres han cambiado, mis estudios no tienen nada que ver, ahora cada paso que doy es para tropezar y cada vez que caigo no puedo levantarme...necesito teneros cerca para recibir un beso que me de fuerzas, un abrazo para obtener confianza, una mirada que me aporte seguridad y una palabra que me haga saber que no estoy sola...

Me acuerdo día y noche de vosotros, de hecho toda yo soy vuestra, me crié en gran parte con vosotros y no hay nada que agradezca más en este mundo!

Bueno que hoy es día de celebraciones y me estoy poniendo triste, perdona yayo. Tan solo quería decirte que hagas lo mismo que yo, aprovecha ahora que estoy en el balcón, mírame, vale, contemos haste 3, uno, dos y tres...cierra los ojos...no hagas trampas que te veo! jeje Así, muy bien! Ahora recuerda cuando todos juntos celebrábamos tu cumpleaños, cuando mi hermana y yo llevábamos el pastel a la mesa y cantábamos el cumpleaños feliz! Acércate cariño y escucha como lentamente y muy bajito te digo al oído: MUCHAS FELICIDADES PRECIOSO! te quierO! Has notado el besito? Espero que si!

Debo irme ya, que se me está haciendo tarde! Dale besos a la yaya y a las tías y celebrad el cumpleaños como si yo estuviera con vosotros! No olvidéis que os quiero mucho a los cuatro!

... a veces llega un momento en que te haces viejo de repente, sin arrugas en la frente pero con ganas de morir ...

2 comentarios:

tetealca dijo...

Tris, hay vacios que tenemos que llenar con otras experiencias y con otras personas, porque la vida sigue y no podemos negar una realidad continuamente, porque nos hará mucho daño. Desde mi experiencia como psicologo y modestamente creo que debes de despedirte ya de sus seres queridos que han muerto, no puedes hablar de ellos como o con ellos como si todavía estuvieran aqui, porque asi nunca terminará tu duelo.
Con cariño.

maria varu dijo...

Hola Tris, estic d'acord amb aquest comentari de Tetealca, els nostres éssers estimats estaran sempre amb nosaltres, sempre, però ja no hi són o hi són d'una altra manera, en els nostres records, en les nostres vivències d’ahir... no podem mantenir una situació inalterable, perquè la realitat ens mostra que ja no és el mateix... així com tu no actues, ni penses com quan tenies tres, quatre o cinc anys perquè has crescut i la teva vida ha canviat, les persones, els entorns, les activitats, també han canviat, canvien i canviaran... la vida és un camí que hem de caminar i tot i que recordem els passos fets hem de mirar sempre els que tenim per endavant.

Un petó gran, molt gran